Laatst was ik helemaal ready om weer mijn sporten op te pakken en pats, een bult in mijn knieholte waar je u tegen zegt. Nog voor ik ook maar een stap naar een potentiële sportschool had gezet. Ik denk dat mijn systeem spontaan dacht: “What the flip ga jij verzinnen dan? Gaan we in actie moeten te komen dan?” hoor ik dan een plat Rotterdams accent als een luie Tokkie in mijn oor lullen. 

Maar eerlijk….ik kan lang of kort tegen mezelf lulluh en Tante Tokkie en haar vriendin ExcuusTruus kunnen van allerlei excuses verzinnen om niet in standje beweging te komen, maar daar ga ik niet in mee. Ik heb mezelf eens mijn lurven, kladden en oren gepakt en een goed gesprek gehad met mezelf. “Kijk tante Mies, eerlijk. Er hangt 25 kilo zorgvuldig opgespaarde kilo’s teveel boven die knieën van je. Door corona en binnen zitten heb je twee jaar lang bijna alleen maar in standje ‘zittuh te zittuh’ gestaan. Het is niet dat je nog 18 bent met een automatisch setje sterk getrainde bilspieren of bovenbeen spieren hebt die de boel nog ff lekker opkrikken. Nee. Het volle gewicht van 25 glorieuze kilo’s hangt als een zoutzak te hangen op die knieën 

 

Nee, tante Mies wordt volgende maand al weer 47. Dus ….. je ken lulluh wat je wilt. Maar die knie is overbelast geraakt doordat Tante Tokkie en haar vriendin Excuus Truus de afgelopen twee jaar bij je zijn ingetrokken en je de kunst van het zitten en hangen met die tantes tot een bijna kunst verheven hebt. Mede doordat ik in een vlaag van verstandsverbijstering besloot om vorig jaar met mijn ongetrainde bankhanglijf en 90 kilo schoon aan de haak op een zwaarbepakte stadsfiets te stappen om van Rotterdam naar Zeeland te fietsen. What the flip was I thinking!

Oke google zei dat het 3 uur en 33 min. zou zijn. Maar mijn ‘naïeve chronisch optimistisch zelf’ geloofde dat het ook voor mij zou gelden. Niet dat Google Maps is ingesteld voor een getrainde wielrenner van 55 kilo zonder bagage op een elektrische racefiets met wind mee.

Deze vrolijke tante deed er uit eindelijk twee volle dagen fietsen over met een joekel van een knie als gevolg. Afgezien van dit moment van vrolijke naïeve hippie in mij, waren het in de laatste jaren op gebied van bewegen toch vooral de tante Tokkie en Excuus Truus die de dienst uitmaakten. Tijd om ze de deur te wijzen.

Het laatste jaar realiseer ik mijn focus van heel lang. Die lag heel vaak op: Wat moet ik er allemaal voor doen? In plaats van ‘wat levert het me op?’. Ik denk dat ik door de jaren heen mijn ‘mentale harde schijf’ alle GB’s en TB’s had opgebruikt. Ongemerkt was ik dus eigenlijk een zeer gewaardeerd lid geworden van het ouwelullenvriendenbierTeam “Wat moet ik er allemaal voor doen”. Oke … met twee bakken sterke koffie zet je net drie stappen over de start, maar zodra de cafeïne is uitgewerkt, plof je al bijna moedeloos neer. Standje waterpas op de bank. Pleurt op joh. Geen idee waar mijn grammetje puf zit. 

Maar daarin heeft twee jaar corona wel een heel groot voordeel opgeleverd. Daardoor heb ik die harde schijf eens lekker een opschoonbeurt kunnen geven, waardoor ik meer TB’s heb vrij gemaakt. Wanneer je ruimte maakt en krijgt op je harde schijf’ ontdek je ineens een frisse blik. 

Ik realiseer me dat ik echt gewoon niet aan ga van het woord afvallen, maar als ik ernaar kijk vanuit het perspectief ‘sterker worden’ dan ineens krijgt het een soort andere energie. Omdat afvallen, sporten, hard werken om mijn business weer op te bouwen, mediteren dat zit allemaal in Team “Wat moet ik er allemaal voor doen”. Daar ga ik zo spontaan van uit als een lauw biertje in hete kroeg.

Maar sterker worden, die zit in een voor mij veel inspirerender team. Namelijk Team “Wat levert het me op?”. Dat team maakt dat ik dus met ieder klein stapje wat ik zet, dichter bij mijn doel kom. Namelijk sterker voelen, sterker worden, sterker zijn. Op de een of andere manier geeft dat gevoel mij zo’n rust, dan lukt het me wel. Maar ik ben nog een beetje lerend hierin. Dus het gaat een week of twee goed en dan ‘gluurt’ Tante Tokkie om de hoek om een bakkie te komen doen. Logisch. Die blijft het proberen. Geef haar eens ongelijk. Maar moppie. Komt gerust een bakkie doen, maar daarna ga je weer gewoon naar huis, want ik heb Andree dingen te doen met mijn leven. Een gedrag van jaren, duurt gewoon even wat langer voordat je het nieuwe echt onder de knie hebt en je software systemen geüpdatet hebt. 

Ik heb inmiddels twee zinnen die mij helpen. Die ademruimte, beweegruimte en vrije ruimte maken en geven op alle vlakken in mijn leven. 

1. Ik creëer ruimte voor mezelf. 

2. Every day. In every way, I’m getting stronger and stronger. 

Ik heb gekeken naar welke vlakken ik mezelf nog meer kan versterken, zodat ik mezelf ‘bevrijd’ van dingen die nu ruimte op mijn mentale schijf innemen en dus stress geven. Wanneer ik daar sterker in word, dan krijg ik iedere keer nog meer ruimte voor mezelf. En daarmee voor waar ik het aan wilt uitgeven. Of niet.

Het maakt dus niet uit wat ik doe voor iemand anders om ruimte te creëren voor een ander, ik begin of eindig met OOK ruimte te creëren voor mezelf. Dus maak ik jouw huis schoon, dan maak ik ook mijn eigen ruimte schoon. Verschoon ik jou bed, dan verschoon ik ook de mijne. Strijk ik jouw kleren, dan ook de mijne. Kook ik lekker voor jou, dan kook ik ook lekker voor mij. Ik bel of luister naar een ander. Maar bel of vraag zelf ook iemand om meedenkkracht te vragen bij het oplossen of waar maken van iets waar die ander beter of sterker in is dan ik. Ik vraag of die ander regelmatig met mij wilt inchecken om aan mij te vragen hoe het ervoor staat. Inspireer ik jou om je hart te volgen en te doen, waar je blij van wordt. Dan moedig ik mezelf die dag ook daarin aan. Ik doe hele kleine stapjes, maar met ieder stapje versterk ik mezelf dus. En het maakt niet uit of ik nou begin of eindig met mezelf. Maar naast dat ik voor een ander doe, doe ik ook voor mij. Niet later. Maar tegelijkertijd. Hapje voor jou. Hapje voor mij. 

Daarnaast ben ik ook mezelf aan het herinneren waar ik superblij van word. Hart In De Fik is gewoon letterlijk ook mijn fik-dingetje. Zeker in een wereld die maar minder en minder leuk lijkt te worden, word ik nog meer aangefikt om nog meer dingen te doen om mezelf en mensen te herinneren en inspireren wat er wel al goed gaat. Dus ben ik bezig met het maken van een leuke ‘niet lullen maar fiksen’ stadstour. Of ‘huiskamervoorstellingen vol fik’. En leuke avondjes Fik aan het creëren. Gewoon. Omdat het mij aanfikt. Sterker maakt. Ik word er gewoon oprecht blij van om mensen te inspireren hoe je op je eigen m2 een wereld van verschil kunt maken. En het zo leuk is om fik te delen met gelijk geïnspireerde mensen. Gooi deze maar in het rijtje ‘plezier en fik’ versterken. Team “Wat levert het me op” is een veel leuker team om onder deel van uit te maken, kan ik je vertellen. Het maakt een wereld van verschillen tussen ‘moeten’ en ‘willen’. 🙂

Wie weet ben jij wel fantastisch hierin en zit je automatisch al in dat leuke team. Of zijn er wellicht nog Tante Tokkie en Excuus Truus momenten? Waar zou jij meer ruimte willen creëren voor jezelf? Of waar zou jij je nog vrijer en sterker of krachtiger willen voelen? Wie kan je bellen uit jouw toffe team om samen dit waar te maken voor je. Want ja, je moet het wel zelf doen. Maar niet alleen hoor. Samen is gewoon simpelweg veel chiller, leuker, gezelliger, inspirerender en krachtiger.