Voor de zomervakantie was ik een rondje langs Rottemeren aan het wandelen met Esther. Onderweg zagen we iemand met een vuilprikker, knijper, hoe noem je zo’n ding. Afvalknijpers dus. Klinkt logisch. Alhoewel ik ergens wel verwacht dat er een Rotterdamse bijnaam voor bestaat, hahaha. Dat doen we tenslotte met alles. Af en toe zie ik buren van mijn moeder dat ook rondom de flat doen, zeg ik tegen Esther. Ik wil dat ook wel een keertje doen. Maar waar haal je die dingen eigenlijk. 

Duh klauwuh uit mun mouwuh’ steken

’Ik doe dat ook wel eens als ik ga wandelen’, verklapt ze. ‘Je kunt het gewoon gratis bij de gemeente aanvragen.’ Dat meen je! Nou die zie ik wel zitten in het kader van mijn steentje bijdragen. Ik kan echt pijn in mijn buik krijgen van dat zwerfafval en ik heb niet de illusie dat ik daar iets aan ga veranderen. Dus wil ik dat ik een schone stad en planeet heb, dan ga ik gewoon op z’n Rotterdams een gevalletje niet lullen maar poetsen doen. Ofwel zelf ‘duh klauwuh uit mun mouwuh’ steken en af en toe een rondje opruimen wat ik tegenkom. 

Zo gezegd zo gedaan. Met een beetje snuffelen op de website van de gemeente Rotterdam, kom ik op de pagina van https://goedbezig.rotterdam.nl. Daar kun je als buren, vrienden, vereniging of individueel allerlei opruimmaterialen aanvragen. Zo heb je de keuze uit afvalknijpers, vuilniszakken, handschoenen en hesjes. Zowel voor de grote als voor de kleine Rotterdammerts. Na het invullen van het formulier, neemt de wijkmanager telefonisch contact met je op voor het maken van een afspraak om de spullen bij je thuis te brengen.

Het leukste oudste wijffie van Nederland

Ik laat ze bezorgen bij mijn moeder thuis. Want die is dol op haar groene Ommoord. Ik ben al jaren met het allergrootste liefde haar mantelzorger. Ze is de winnaar van een tumor op haar hypofyse. En we grappen wel eens dat ze met tierapjes en ducktape aan elkaar hangt. Maar we zijn samen een sterk team. De laatste twee jaar hebben we samen grote vooruitgangen gemaakt in haar gezondheid. Kon ze 3 jaar geleden amper lopen en zat ze zowel fysiek als mentaal even helemaal erdoor heen. Moest ze een nieuwe knie en heup. Inmiddels is 25 kilo kwijt, hebben we een heel tof medisch team om ons heen, is ze mentaal weer supersterk en loopt ze regelmatig rond de 8000 stappen. Mantelzorg is niet altijd makkelijk. Zeker wanneer alles op jou ligt. Maar in mijn geval geeft het zoveel voldoening om haar nu zo te zien. Die schat gaat ondanks alles nog eens het leukste oudste wijffie van Nederland worden. Grote kans dat ik haar als ‘partner in Purpose’ voor mijn Hart In De Fik-karretje en achter haar rollator kan spannen. 

 

Moeder met een TikTok ambitie

Afgelopen week met die hittegolf vielen de mussen natuurlijk compleet van het dak. En lagen we als twee gestrande zeehonden binnen naar adem te happen. Ook omdat we een coronageval in onze omgeving hadden gehad. Dus hadden we een soort ‘zelfopgelegde quarantaine’ gedaan. Maar gisterochtend bleken we allebei de dans ontsprongen te zijn en besloten we samen een heerlijk rondje te gaan wandelen. ’s Ochtends grapte ze nog tegen me, dat ze TikTok filmpjes wilde gaan maken. Hahahaha. Nou mam, ik denk dat ze zomaar een hit zou kunnen worden. Weet je wat mam. Dan gaan we vandaag ‘plastic plukken’ in de wildtuin (of wijktuin) en dan maken we gewoon een eerste vlog voor het YouTube-kanaal van Hart In De Fik. ‘Hoe ouwer, hoe gekker!’

Compleet gewapend met een portie goede zin, onze knijpers en andere toebehoren in haar rollator, begeven we ons in de richting van de Wijktuin met de ingang aan de Dawesweg. Mijn moeder komt altijd terug met de mooiste verhalen, ontmoetingen en iedere keer ook met een flinke dosis verwondering hoe mooi het hier is.

Zen plastic plukken en gelijk je hersens trainen in de wijktuin

Terwijl ik een soort jongleer act doe tussen het bedienen van de camera, het vasthouden van knijpers en een afvalzak, is mijn moedertje een woman on a Mission. Ze lijkt spontaan vergeten dat ze ergens een verminderde coördinatie heeft, ingegeven door een combinatie van ouder worden en een ‘de tiny tumor’. Vandaar de rollator. Hahaha. Maar ineens loopt ze holletjes af. Plukt ze enthousiast een partijtje plastic om vervolgens hetzelfde heuveltje weer op te klimmen. Hoe dan? Hahahaha! Ik hou mijn hart vast, maar moet ook vreselijk lachen om hoe enorm ze aan het genieten is. Ze geeft me regelmatig de slappe lach hoe grappig ze is. 

We ontdekken dat onze actie eigenlijk echt superzen is. Een beetje relaxed spulletjes knijpen en in een zak stoppen, terwijl je heerlijk door de natuur loopt en onderweg wat kletst, maakt dat je hoofd lekker leeg gaat. 

Daarnaast is het een bijkomend voordeel voor mijn moeder. Het is gelijk een leuke training. Zowel voor je kracht als coördinatie voor je hersenen. Zo moet je knijpen met je handen in zo’n afvalknijper. Dat vraagt een beetje kracht. Dus train je wat spieren. Dan moeten je hersens meerdere opdrachten tegelijk uitvoeren. Want je moet en blijven knijpen. En tegelijk het zwerfafval in een zak mikken. Win-win deze actie.

We komen tot de blijmoedige conclusie dat de wijktuin eigenlijk mega opgeruimd is. Onze zak is nog niet voor een kwart gevuld. Positief. We besluiten om nog een stukje langs de weg te lopen, waarmee we ook wat parkeerplaatsen bij de flats aan doen. Hier is al meer te scoren.

Mopperkont

Een man, die net zijn twee honden gaat uitlaten slingert een complimentje onze kant op: ‘Goed bezig dames.’Dank je wel meneer, zeggen we allebei met onze onweerstaanbare glimlach. Die meneer zit echter met een gevalletje ‘irritatie’ richting de ‘bevuilers’. ‘Er wordt een nieuwe school gebouwd hiernaast en die mannen in die ‘bussies’ pleuren alles op de grond. Ze maken er een klerezooi van. Hij probeert ons in zijn ‘klaaghoek’ te krijgen, maar is niet opgewassen tegen deze twee Rotterdamse zonnetjes. ‘Nou meneer, het is uw geluksdag. Dan ruimen wij het even voor u op.’

Klagen of gewoon de klus klaren

Terwijl we een stukje verder lopen zeg ik tegen mijn moeder: “Kijk mam. Dat is nou het verschil. Je hebt twee keuzes. Je kunt ‘klagen’ of ‘de klus klaren’.” Fuck verspreiden of Fik verspreiden. Dit is het dus. Mensen die altijd maar klagen en zeiken over wat er mis is in de wereld. Dat is net als het nieuws. Het zuigt alle energie uit je en het ontmoedigt je tot op het bot. Ik wil niet zo iemand zijn. Ik wil daar niet aan bijdragen. Ik wil fik voelen, voldoening hebben, weten dat ik een bijdrage kan leveren om het wel beter te maken. Ik wil blij zijn. Hoop hebben. Want het is al uitdagend genoeg in deze wereld waar de shit altijd meer aandacht krijg, dan de dingen die er goed gaan.

Speel je in team F*ck of team Fik

Mijn moeder leerde ons al vroeg: ‘Je irriteren is jezelf straffen, voor de fouten van een ander.’ En ook. ‘Waar je op focust, dat groeit.’ Nou leg die twee naast elkaar en kies. Neem je plaats in Team F•ck of Team Fik. Aangezien ik uit Rotterdam kom, kies ik voor niet lullen maar poetsen. Team Fik dus. Ja tuurlijk. Ik baal ook van jongeren die hun ‘Mac Donalds’ shit uit het raam pleuren als ze uitgegeten zijn. Maar helaas, wat verander ik eraan. Nada. Niets. Nakkes. Noppes. Niente.  

Dus de keuze: Focus je op de F*CK of op de FIK. Kies je voor irritatie. Of voor inspiratie. Van het eerste gaat mijn hart zo niet in de fik. Dat zijn die zeikers waar je heel hard van weg wilt lopen. Is het mijn taak of verantwoordelijkheid om andermans shit op te ruimen. Nee. Zeker niet. Maar ik doe het ook niet voor die ander. Ik heb ook geen enkele illusie dat ik iemand kan veranderen. Ik doe het omdat ik blij word van een mooie natuur. Wellicht is er ergens iemand die ons dit ziet doen en de volgende keer óf beter nadenkt om iets op de grond te gooien. Of wellicht pakt iemand de volgende keer iets op van de grond wat niet van hem of haar is, maar gooit het wel in de prullenbak. Of…..wellicht bestelt iemand ook zelf een ‘opruimsetje’ bij zijn of haar gemeente. 

Hé mevrouw, hebbie taakstraf

Diezelfde ‘mannen van de busjes’ zien mijn moeder met haar rollator enthousiast vuil plukken. “Lekkah besug hoor mevrouw. Hebbie taakstraf”. Mijn moeder en ik gieren het uit. “Nou ze is best een beetje een boeffie” grap ik terug naar die mannen.

We plukken nog een minuutje of vijf door, maar dan is het fikkie van mijn moeder gereduceerd tot een wat kleiner waakvlammetje. We gaan compleet voldaan lekker naar huis, waar ik een heerlijk bakkie voor haar zet. Volgende keer weer. Gezellie met Nellie.