Van de week had ik me toch een joekel van een AHA-moment. Mijn vriendin Nadine kwam terug van vakantie in Zweden. Ze was daar met haar kinderen geweest. Haar ouders, broer en zijn gezin waren daar ook. Uitgebreid vertelde ze hoe haar vader en moeder, maar ook zij en haar broer dingen deden voor hun kids, die ze vroeger als kind ook hadden beleefd. Zoiets als doorgeven aan de volgende generatie. 

 

Nu was ‘herinneringen’ de laatste weken ineens een thema in mijn systeem. Herinneringen delen is goud. Jij kent een deel van die herinnering. De ander heeft weer een aanvullend stukje en zo wordt het een soort deze vuist of deze vuist van Ome Willem. 

 

Maar waar ik afgelopen weken iedere keer om volschoot, was dat de meeste mensen met wie ik herinneringen deel van het verleden er niet of niet echt meer zijn. Toen mijn zusje overleed realiseerde ik me, dat ik nog maar alleen mijn eigen herinnering aan een verhaal heb. Ik miste haar aanvullingen. Haar herinneringen die ik misschien even vergeten was. Mijn vader zie of spreek ik ook niet meer. Dus de helft van onze herinneringen als gezin, kan ik niet meer delen. Dat raakte me. 

 

De rest van de familie met wie ik herinneringen had, zijn of er niet meer…of ik zie ze niet meer…Als ik ooit ga trouwen, dan is er (bijna) niemand van mijn familie..Au. Die realisatie. Dat raakte me. 

 

Mijn hartsvriendin Els. Overleden. Weg. De helft van onze geweldige herinneringen. Mijn andere vriendin Barbara met wie ik zoveel heb beleefd. Vertrokken naar Australië. Ik zie of spreek haar amper meer. Ik realiseer me hoeveel mensen van vroeger er niet meer zijn en hoe veel herinneringen ik eigenlijk niet meer kan delen. Het raakte me gewoon diep van binnen in mijn hart deze week. En ik moest het even diep voelen om het los te laten en ruimte te maken. Het raakte me. Om twee dingen. Een…..omdat ik het besefte. Maar twee. Ook omdat ik daarom besef waarom ik zo gelukkig ben met mijn boot. Omdat het me in staat stelt om nieuwe mooie herinneringen te maken. Met andere mensen. Die wellicht niet mijn gezin of familie van herkomst zijn. Maar die wel bij mijn nu en toekomst horen. Mijn leven is gewoon heel anders verlopen. Ik gaf mijn wens dat het anders was gelopen deze week op. En ik omarmde en accepteerde wat ik allemaal daarvoor in de plaats wel heb in mijn leven. Alsof ik op herstart druk. 

 

Als je geen kinderen en partner hebt, maak je weinig nieuwe dagelijkse herinneringen. Je beleeft het grotendeels allemaal alleen. Als je dan ook nog eens niet kan delen van vroeger, dan kan het heel leeg aanvoelen. Dat deed het voor een seconde. Maar toen realiseerde en voelde ik heel diep van binnen. Ik kan vandaag opnieuw beginnen met het maken van nieuwe herinneringen. Door mijn verhalen van MiesWorld te schrijven, daagt het me uit om op pad te gaan. Nieuwe herinneringen te maken. Ook al maak ik ze vaak toch wel alleen. Me niet eenzaam te voelen, want eigenlijk vind ik het geweldig om te beleven. Ik heb daarin vaak de allermooiste ontmoetingen. Door het te schrijven, kan ik het voor altijd teruglezen en gaat de herinnering nooit verloren. Maar nog leuker is, dat door het te schrijven en te delen het mijn manier is om zo samen iets te beleven. Met jou. Ook al ben jij misschien niet fysiek bij me. Door het op te schrijven, tovert het een grijns op mijn gezicht. Ik denk namelijk altijd tijdens het schrijven aan jou als mijn lezer. Alsof we samen dit maffe avontuur van mijn leven beleven. Dan stel ik me voor hoe we samen in een deuk liggen om onszelf en de belevenissen en avonturen. En allerdaagse momenten in ons leven. Keer op keer verwarmt dat mijn hart en tovert het de allergrootste grijns op mijn gezicht. Ik denk dat ik daarom zo ongelooflijk veel plezier en liefde beleeft aan schrijven iedere zondag voor jou. Ik hoop natuurlijk dat je het met net zoveel plezier leest en beleeft. 

 

Nu weet ik ook waarom ik zo hou van mijn boot en Zeeland. Rust. Ruimte. Tijd hebben en waarom dit zo belangrijk voor me is. Omdat het me in staat stelt om tijd door te brengen met de mensen die me dierbaar zijn. En zo hele mooie nieuwe herinneringen te maken. Ik kan niets doen aan het verleden. Aan wat ik niet meer heb. Ik kan soms een tel geraakt zijn. Maar ik realiseerde me deze week. Ik heb ALLE KANS nu om mooie nieuwe herinneringen te gaan maken. Met mijn prachtig lieve mooie vrienden. Met mijn moedertje. Met mijn kids uit mijn hart. Met de mensen met wie ik werk. Met mijn Hart In De Fik mensen. Met mijn leuke opdrachtgevers. Ik kan gewoon op reset drukken en opnieuw beginnen met mooie herinneringen maken en verzamelen. 

 

Niet treuren om wat je had gehoopt, maar niet is. Maar met alles in je ziel en zaligheid genieten van het nu. Met jezelf. Samen met anderen. Ik ben tot op mijn bot dankbaar voor de ongelooflijk fijne mensen in mijn leven en voor het eerst is er een kanteling gekomen. Ik treur niet om wat is geweest, maar er staat een grijns in mijn gezicht en in mijn hart. Want ik durf weer. Om nieuwe herinneringen te gaan maken. Het wakkert de absolute vuur en vreugde in me keihard aan. 

 

En het mooiste is…. dat twee van mijn kids uit mijn hart verwachten een kindje. Peter en Margot verwachten ieder moment hun zoontje. En ook Varida wordt moeder. Deze week zei ze: “Lieve Mies, die Paastafel van jou wordt heel groot. Want onze lapjeskatfamilie begint te groeien”. Het kan me niet groot genoeg lieve schat, zei ik met een vol hart tegen haar. Ik ga wel op timmerles en maak de allergrootste mooiste eettafel voor ons allemaal. Waar we met elkaar nog heel veel mooie nieuwe herinneringen gaan maken.

 

Het leven loopt soms anders dan dat je had verwacht, maar daarvoor in de plaats kan iets heel moois terugkomen. Als je je hart maar durft open te gooien en vertrouwen op alle moois wat er voor jou ligt te wachten. Dus open je hart en armen en ga. Heb lief. Beleef. Geniet. Het is je allergrootste rijkdom.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *