Toen ik jaren geleden na mijn auto-ongeluk in een programma van een multidisciplinair centrum kwam om te herstellen, zeiden ze: “Lapzwansen krijgen nooit een whiplash.” Waarom? Die zijn veel te lui om te veel spanning te hebben. Meestal zijn het mensen die de lat hoog hebben gelegd voor zichzelf. Die perfectionistisch zijn. Ik heb die woorden echt in mijn oren geknoopt.  

Wat heb je op je lever?

Ik heb ook wel eens een boekje gelezen: “De lachende boeddha” hierin gaan ze uit van holistische benadering. Dus ze kijken naar het lichaam als een groter geheel. Niet alleen als een klacht wat verholpen moet worden. Kijk maar naar de Oosterse leer. Dan worden bepaalde organen bijvoorbeeld gekoppeld aan bepaalde emoties. Ikzelf vind het eigenlijk reuze interessant om ook daar naar te kijken. Zo is je lever bijvoorbeeld gekoppeld aan ‘boosheid’. Niet voor niets zeggen ze wel eens: “Wat heb je op je lever”. Zo worden je longen bijvoorbeeld gekoppeld aan verdriet. En ademruimte. Dus heb je het benauwd? Wat benauwd je dan? Waar heb je het gevoeld dat je geen ademruimte hebt. 

Je blaas heeft bijvoorbeeld met controle te maken. Je nieren met angst. Ik word er eigenlijk altijd wel een beetje nieuwsgierig van. “Welke informatie haal ik hier uit?” Wat probeert dit mij te zeggen? Door op die manier naar mijn pijn en klachten te kijken, kan ik al een heleboel informatie voor mezelf eruit halen. Let wel….ik laat ook echt mijn klachten checken door een huisarts etc. Maar ik probeer gewoon mijn lichaam mij te laten vertellen wat er speelt en wat ik nodig heb. Maar ook hoe ik mijn lichaam dus kan helpen. Soms met medicijnen. Soms door met emotie erachter aan de slag te gaan.

 

Ik moet weer durven vertrouwen op een goede afloop

Zo moest ik laatst aan mezelf toegeven, dat ik het stiekem best wel weer spannend vond om te vertrouwen op een goede afloop van iets. Oke, niet gek. Er is genoeg in mijn leven gebeurd de laatste 20 jaar, wat mijn basis echt zo overhoop heeft gehaald, dat het ook wel spannend is. Maar ik wist ook….die ‘angst’ daar moet ik wel even wat mee. 

Nou hou ik ook wel een beetje van heerlijke symboliek. Vorige week vrijdag besloot ik…iedere keer als je het spannend vindt om weer te vertrouwen op de toekomst, dan ga je niet dat gevoel wegduwen. Ik kan dat bijvoorbeeld doen door te gaan eten. Door ineens iets anders te gaan doen. Nee ik besloot, wil ik dat iets echt wezenlijk gaat veranderen, dan moet ik dit varkentje wassen. Niet bang zijn voor de pijn. Het ook niet groter of dramatischer maken dan het is. Gewoon rustig doorheen ademen. 

 

Joh doe mij een onsje trauma minder

 

Nou ik heb het geweten hahahaha. Een vriend van mij belde. Zullen we morgen gaan wandelen? Is goed antwoord ik. “Kom naar mij toe, dan kun je gelijk mijn nieuwe huisje zien.” Zijn nieuwe huis is al 1,5 jaar lang. Maar ja…. iets met Covid en een rare periode. “Stuur me even je adres”, app ik hem. Wat blijkt. Hij woont in de straat, naast de straat en buurt waar ik woonde toen 17 jaar geleden, mijn leven radicaal veranderde. Mijn hele leven heb ik al een perfect richtingsgevoel. Ben ik ooit een keer ergens geweest? Dan rijd ik er vervolgens voor de rest van mijn leven zo naar toe. Maar wat denk je? Ik kon niet meer herinneren waar ik nou precies had gewoond. Ik herkende het gewoon niet. Ik herkende de straat niet. De weg er naartoe niet. Blanco. Alsof ik die traumatische tijd compleet geblocked had. 

 

Mijn hoofd heeft ‘open ruimtes’ en ‘dode hoeken’

 

Ik woonde daar toen mijn zus en vriendin overleden. Toen mijn moeder bijna het loodje legde 6 weken na het overlijden van mijn zus. Het laatste jaar voor mijn zus haar overlijden en de ziekte van mijn vriendin, heb ik in dat huis met zoveel mannen het bed gedeeld. Puur om de hel van het lijden te verzachten en me even een korte tijd goed te voelen. Te voelen dat ik nog leefde. Dat er nog meer was dan ‘alles’ kwijt raken. Het was namelijk ook dezelfde tijd, dat ik afgekeurd werd voor het vliegen bij KLM na mijn auto-ongeluk. Het was zo’n helse tijd van overleven, dat ik keihard door moest of ging daarna. Die pijn. Die werd weggestopt. Voor later. Tuurlijk emotioneel en mentaal verwerkte ik het wel in de jaren. Maar deze laatste maanden besef ik me ook, dat iets me ook nog een beetje tegenhoudt om weer vooruit te gaan. Vandaar dat ik mezelf beloofde om mezelf te bevrijden van dat fysieke stukje wat nog achter is gebleven uit die tijd. Maar boy, boy, boy, ‘be careful what you wish for’. 

En nu stond ik weer in diezelfde straat. De avond voordat ik naar die vriend zou gaan, maandags. Ineens krijg ik mijn in mijn rug. Ik zak af en toe een beetje door mijn benen. “Morgen fiets ik het er wel uit”. 
Dus op dinsdag fiets ik richting Capelle. Mijn hoofd heeft ‘open ruimtes’ en ‘dode hoeken’.  We besluiten stapje voor stapje, harder kan ik namelijk niet lopen, op ontdekkingstocht te gaan naar mijn oude huis. “Jezus, ik herken helemaal niets” zeg ik tegen JP. Wat stom zeg. Ik met mijn feilloze richtingsgevoel. Ik vind het tegelijk rete-interessant. Hoe knap is je systeem eigenlijk. Dat het zo’n natuurlijke beschermingsmechanisme heeft, dat je lichaam en geest in staat zijn om heftige dingen te parkeren tot ooit.  Zodat je kunt overleven. Wow. Ik vind het eigenlijk weer een sterk stukje magisch waar ik echt wel bewondering voor heb. Maar aan de andere kant. Het is nu tijd. Tijd om dit stukje fysieke pijn nu wel ‘aan te gaan’. Want anders blijft het me ergens tegenhouden. En dat is in deze tijd niet meer nodig. Want ik ben meer dan oke nu. Maar hemel. Soms zou ik ook willen, dat ik het gewoon simpel weg de Maas in kan mikken en die oude pijn gewoon hop met de stroom de zee in wordt gesleurd. 

 

Wanneer de zon weer schijnt

Door mijn hoeven zakkend, stap ik met JP aan mijn zijde, kleine stukjes die straat in. JP ken ik van na die tijd. Dus hij weet ook niet waar ik destijds woonde. “Mies,zullen we onder dit poortje doorgaan?” Niets in mij kan een poortje herinneren. Zwart. Blanco. Geen enkele herinnering. Mijn ogen scannen de huizen. De galerijs. De verdiepingen af. Was het daar. Nee. Die dan. Nee ook niet. Ik weet nog wel. Een bovenverdieping. Dat helpt. Langzaam maar zeker ontrafel ik het mysterie. Het was daar JP! Dat was mijn huis. Langzaam lopen we er omheen. Ja! Ik herken de Chinees die ik vanaf mijn balkon moet hebben gezien. Het is wel lekker dat ik niet de emoties ervaar. Die heb ik wel verwerkt uit die tijd. Maar mijn lijf…. die begint met iedere stap meer pijn te doen. De scheuten kramp die in mijn benen en rug schieten, maken dat ik af en toe de meest woeste oergeluiden van pijn ineens eruit gooi. Hahaha. “Gaat het?” vraagt JP. Ja hoor. Rustig door de pijn heen ademen. Ik weet dat ik helemaal oke ben. Het is gewoon tijd om mezelf te bevrijden van die ouwe pijn van toen. Het is slechts mijn lijf. We stappen kleine stapjes door. En ik adem rustig door. Langzaam maken we een heerlijke wandeling door het Schollebos. De fluitekruid en koren geuren als een malle. De lentezon verwarmd en ontspant ons. Het glinstert op het water. De eenden, zwanen en ganzen zwemmen rond met hun kleintjes. Kortom. Het laat mij zien, hoeveel pijn er destijds ook was. Dit nu. In dezelfde omgeving van toen zit vol met mooie beloftes van nieuw leven.

De volgende dag echter lig ik echt compleet waterpas. Het enige wat niet zeer doet is het optillen van mijn oogleden. Ik kan niet linksom. Niet rechtsom. Ik kan niet zitten. Niet lopen. Niet liggen. Mijn moeder moet me aankleden en alles wat ik doe, kost me zoveel energie. Maar ik heb mezelf beloofd. Rustig blijven. Relaxed blijven. Niet knokken tegen de pijn, maar gewoon nu voor eens en voor altijd er doorheen adem. Tijd om het te laten gaan. Niet meer meenemen in de toekomst, maar gewoon lekker in het hier en nu achter laten.

 

Niets zo heerlijk als een goede bankfilm om de boel lekker op te frissen

Mijn vriendin Tamara belt net wanneer ik op Netflix de film ‘The Vow’ kijk waarin iemand een deel van haar herinneringen kwijt is geraakt en daarmee ook de herinneringen aan haar geliefde. Ik jank echt de ogen uit mijn kop wanneer Tam belt en ik grap. “Joh Tam. Niets zo heerlijk als een goede jankfilm om de boel even lekker op de schonen. Vandaag is het dodenherdenking. Dus dat is wat ik doe. Ik jank om alles wat niet meer is en herdenk wat ‘overleden’ is in mijn leven. Misschien een stukje van mezelf. Oude dromen. Wensen. Maar ook mijn leven zoals het was. Wat gewoon nooit meer terugkomt. Inclusief de mensen.

Maar morgen is het bevrijdingsdag en vrijdag 6 mei ben ik jarig. Dus morgen vier ik ook dat ik bevrijd ben van oude pijn en is het vrijdag de tijd om mijn leven en toekomst te vieren!” Lekker symbolisch. Samen gieren we het uit. Zo doen wij dat. De draak steken met onszelf. Niet zo lekker als een portie flinke zelfspot. Compassie hebben voor de shit die er gebeurd is. De pijn die dat met zich mee heeft gebracht. Maar ook de liefde en bewondering voor onze veerkracht. We hebben het overleefd en gefikst. We staan nu op een heel ander punt in ons leven. Waarin eigenlijk alle ruimte is om het zo vorm te geven als dat je wilt.

Ik besloot op bevrijdingsdag de fysio te bellen. Mijn eigen fysio was er niet. Alleen een hele mooie meneer met de mooiste blauwe ogen die over mijn ruggetje wreef en zei dat het allemaal goed zou komen. Zoveel was er eigenlijk niet aan de hand volgens hem. Gewoon een beetje stress die op mijn spieren was geslagen en er nu uitkwam. Ik geloof hem op zijn ervaring, kunde én zijn mooie blauwe ogen. Hahahaha. 

 

De transitie van mens en maatschappij verschillen niet zoveel

Afgelopen vrijdag op mijn verjaardag danste ik nog steeds niet de Foxy foxtrot. Al waren mijn benen nog wel een beetje elastiek. De dag zat vol met de aller heerlijkste liefdevolle berichten. Ik at een tompouce met mijn mamaatje en mijn 94 jarige opaatje en omaatje . Mijn vriendinnetje kwam lunchen. Mijn andere kind en haar baby schoven aan voor het avondeten. Kindjes van vriendinnen die facetimen en op de piano uit volle borst verjaardagsliedjes zingen. Appjes. Telefoontjes. Kaartjes. Kadootjes. En hele tijdlijnen op Social media die vol liepen met de heerlijkste gelukwensen.

Jan Rotmans, de transitiedeskundige, zegt wel eens. De transitie van de maatschappij en persoonlijke verandering gaan hand in hand. Je moet in staat zijn om over je eigen angsten heen te stappen. Als we durven te veranderen, gaan we erop vooruit.’ Nou Janneman, I’m part of the transition team hoor.

Hahaha, nou Ik geloof wel dat ik na deze week zeker weer een stuk bevrijd ben. Het kan soms best heel spannend zijn. Maar een ding leer ik iedere dag weer opnieuw. Je hoeft niet de hele weg te overzien. Maak het niet te groot. Blijf gewoon heel dicht bij jezelf en waar je hart van in de fik gaat. Neem het dag voor dag. Niet te ver vooruit kijken. Blijf ontdekken en rustig door bewegen. Niet te kleine stapjes. Niet te grote stappen. Blijf nieuwsgierig en gewoon iedere keer rustig vooruit bewegen, dan ontdek je vanzelf een hele hoop moois op je pad. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *