Het is ongeveer oktober wanneer de berichten het nieuws in knallen. Alle berichten van dure boodschappen, de pan uit rijzende kosten voor energie. Mensen en kinderen die het al zwaar hebben en die nu nog zwaarder krijgen.  Mijn hart voelt dan echt alsof een colonne agressieve kabouters de polka erop doen. Mijn hoofd is een flipperkast. Want mijn grootste frustratie is dat ik gewoon niet al dat leed kan oplossen. Vreselijk. Maar niets doen, lost ook niets op. Maar waar begin je dan he? Vorig jaar hebben we Amina en haar Krachtvrouwen geholpen met 600 kinderen een Sinterklaaskado. Ook auto’s vol met winterjassen, schoenen, kinderkleding, luiers, menstruatieproducten, bedden, spelletjes, noem het maar op. In een maand tijd hebben we met vereende krachten heel was voor elkaar gebokst. Tijd om in actie te komen!

Zoektocht naar de nieuwe Amina

Met een groepje om mij heen geven we elkaar de uitdaging om dit jaar op zoek te gaan naar ‘de nieuwe Amina’. Daarmee bedoelen we, iemand helpen te helpen. Mensen zoals Amina vorig jaar tijdens de Hart In De Fik decemberactie. Niet een heel nieuw project opzetten. Maar mensen die een wijk of initiatieven op hun duimpje kennen. Die weten waar de hulp goed terecht kan komen. Wie kunnen wij met ons netwerk, handjes en meedenkkracht kunnen helpen om te helpen. Zittend aan een ronde eettafel met een pan eten in het midden, besluiten we een avond in oktober dat we heel graag iets willen doen voor:

• Kinderen 
• die in de energie armoede leven. 
• Project moet een kop en een staart hebben.
• Mag binnen of buiten Rotterdam zijn 

Ik moet denken aan Johan de Boterhamman en stuur een mail naar zijn stichting. Maar ik hoor niets terug. Gelukkig vermoed ik dat hij hopelijk geholpen is, aangezien hij op Facebook zet dat hij 1600 mails heeft gehad n.a.v. reportages op TV Rijnmond en SBS6. Super.

Dat betekent door naar het volgende idee. Thuis op Zuid. Ik zou ook wel graag iets op Zuid willen doen. Het idee komt van Tini van der Wetering van Japans Cultureel Centrum Shofukan in Charlois. Dus we maken een afspraak en gaan langs. Maar ze zitten op dat moment nog vol in een verbouwing en deze actie komt voor hen net even te vroeg.

Een project ontdekken is gewoon nog niet altijd zo makkelijk als je niet gelijk iets paraat hebt in je omgeving. Dat betekent namelijk dat je actief op zoek moet. Gaan rondneuzen. Scouten. Dat is best tijds intensief. Tegelijk is iedereen druk met werken. Met sociale verplichtingen. Met zorgen voor gezinnen. Kortom de tijd begint te dringen. Hoe verleidelijk het ook is om te denken….laat maar….misschien dan maar volgend jaar…. Toch kan ik het niet. Er zijn gewoon echt heel veel mensen die het gewoon echt heel zwaar hebben. Ik kan het niet voor ze oplossen. Maar ik kan toch wel iets doen voor ze?

Terug naar start

Ik hobbel weer eens langs bij Amina voor een bijbep bakkie. Ik heb een hele tas vol puzzels die de ene buurvrouw altijd afgeeft voor de kinderen bij Amina. De andere buurvrouw heeft nog een zak kleding. Dus mijn auto gaat weer lekker leeg. 

Tegelijkertijd hoor ik van Amina de directe gevolgen van de energiearmoede op de kinderen in haar wijk. Kinderen die honger hebben. Geen geld voor warme winterjassen, kleding of schoenen. De situatie en de verhalen uit eerste hand gaan door merg en been.

Ik besluit ter plekke….we gaan helemaal niet op zoek naar de nieuwe Amina. We gaan gewoon weer lekker terug naar start en hier in de wijk aan de slag. Samen met Amina. Maar in plaats van Sinterklaaskadootjes, bespreek ik met haar het geval honger. Mensen kunnen zich geen vlees of vis veroorloven. Ook groente en fruit wordt vaak geschrapt. Ik kan het helaas niet oplossen. Maar wat als we dit jaar wel kunnen zorgen voor een warm liefdevol hartverwarmend lekker Kerstdiner voor het hele gezin. Eten verbindt en een gevulde maag is een blij hart. En dit plan voldoet alsnog aan onze punten: 

• Kinderen 
• die in de energie armoede leven. 
• Project moet een kop en een staart hebben.
• Mag binnen of buiten Rotterdam zijn

Nu is het gezamenlijk grapje tussen Amina en mij, dat wanneer we heel gefrustreerd een idee hebben. Dan gewoon een stap zetten en vervolgens ‘een beetje herrie gaan maken’ in onze omgeving. En het dan overheerlijk uit de hand laten lopen. Is vorig jaar gelukt. Kijken of we dat trucje nog een keertje kunnen doen. We gaan 200 gezinnen een heerlijk kerstdiner geven. Ik begrijp ook, dat sommige gezinnen uit zo’n 10 leden bestaan. 

Zo wordt de Hart In De Fik Decemberactie: “Doe mee. Doneer een kerstdiner’” geboren.

Wat hebben we nodig: 

• Geld:
  Ga ik organiseren via de GoFundMe pagina ‘Doe Mee. Doneer een Kerstdiner’. Ik geef ons de uitdaging om binnen 30 dagen €6000 in te zamelen. Niet wetende dat we dit doel binnen 30 uur zouden halen!
• Plek:
  Het atelier van Krachtvrouwen in Rotterdam Oude Westen
• Organisatie:
  De vrouwen van Krachtvrouwen Oude Westen zijn gewend om voor grote groepen in te kopen en te koken. Ook kennen ze de gezinnen in de wijk. Zij regelen dat stuk. Ik zorg voor de crowdfunding, social media, maaltijdbakjes, Kersttassen, kerstkaarten, leuke servetten etc.
• Handjes:
  Amina regelt een paar vrouwen die het koken op zich nemen en de maaltijden uitdelen. Ik regel de handjes die achter de schermen snijden.

Wat je lokaal haalt is extra lekker

Toen ik deze actie aankondigde en mijn netwerk begon te mobiliseren, stuurde ik een whatsappbericht, met daarin de link naar onze GoFundMe pagina, naar een grote verzendlijst in mijn telefoon. Een stroom aan enthousiaste reacties.

Ik kan in niemand zijn portemonnee kijken en ik ben blij met iedere bijdrage. 

Onderweg kregen we nog de vraag of we wellicht sponsoring van bv. Vlees, rijst of groenten wilden. Maar ik kies er heel bewust voor om het geld wat we ingezameld hebben met elkaar, heel bewust bij de lokale kleine winkelier te besteden. Juist ook omdat het die winkeliers in deze gebieden zijn, die het minstens net zo zwaar hebben.

Wat we wel gesponsord krijgen, is maaltijdbakjes. Toen ik laatst zakelijk op bezoek was bij Eveline van Der Valk, eigenaar van het nieuwe Van Der Valk hotel in Schiedam, kreeg ik spontaan de vraag: “Michèle, wat heb je nog nodig?”. 

Bakjes!  Eveline grijpt direct haar telefoon. Lang leve de nawee van corona. Want het centrale magazijn van Van Der Valk bleek nog uit de tijd van de lockdown mooie zwarte magnetronbakjes over te hebben. Check!

Schorten om en choppen maar!

Op mijn oproep op sociale media voor handjes wordt gretig gehoor gegeven. Voor allebei de dagen, krijgen we meer aanbod dan plek. Kijk, niet iedereen organiseert wellicht zo’n maffe actie. Maar het blijkt ook dit keer weer, hoe graag mensen iets van hun tijd en energie willen geven voor hun medemens. Dat was vorig jaar zo. Dit jaar is niet anders. En het zijn niet alleen de mensen die ik ken. Ook hun familie en vrienden sluiten aan.

Toen Koen van 22 hoorde dat zijn moeder Masé bij ons kwam koken, kwam hij spontaan eerder terug van de universiteit in Nijmegen. “Mam, ik wil ook mee koken.” En Koen hield als enige man zich fantastisch staande tussen al die dames.

Iedereen krijgt de opdracht om een eigen snijplank en mes mee te nemen. 

Het hele atelier van Krachtvrouwen Oude Westen is gevuld met dozen vol met tomaten, flespompoenen, courgettes, kip, lam, rijst, kruiden, uien, knoflook, pepers.

Amina heeft als verrassing voor iedereen schorten van Afrikaanse print genaaid. Hoe leuk!

Het is om te janken!

Wat moet er nu gesneden worden? Klinkt het door de ruimte. Uien!
Zakken vol met uien worden aangerukt en het duurt slechts een paar minuten voordat de hele ruimte collectief aan het sniffen en tranen is. We gieren dwars door onze tranen heen van het lachen. Het is toch bijna om te janken.

Tussen de catering voor onze mede Rotterdammers door, koken de geweldige krachtvrouwen ook de eenvoudige lunch voor ons allemaal. De ene versie is voor de getrainde mens. Met peper. Hele hete peper. De andere zonder. Koen houdt wel van een gokje en durft het aan om voor het aanzien van alle vrouwen, een stukje madam Jeanette af te snijden en in zijn mond te stoppen. Tot grote hilariteit van de Arabische en Afrikaanse mama’s in de ruimte. “Is heeeeet” gieren ze het uit. 

Ze kijken mij met en masse met grote verwonderde ogen van ‘Michèle, red die jongen van zijn onbezonnen actie’, maar Koen is niet alleen een grote jongen, hij is ook nog eens de koelheid zelve. Alsof hij net een stukje komkommer achter zijn kiezen heeft gestopt. Ikzelf kies ook de hete peper versie. “Goed voor griep” krijg ik als wijs advies van de Krachtvrouwen mee. Gelukkig heb ik dankzij veel multiculturele vrienden al jaren van hete peper en sambaltraining achter de rug. Dus ik smul. Mijn moeder doet vrolijk mee met de spicy versie. Ik heb het van niemand vreemd.

We schrijven kerstkaarten en maken leuke rolletjes servetten met lintjes. Masé heeft gezorgd voor geweldig leuke kersttassen waar we de kerstdiners aan de gezinnen zullen geven.

Michèle, bel de media en app de wethouder

“Michèle, hier. Mijn telefoon. App de wethouder.” Ik begin te lachen. Typisch Amina. 

Het zou me echt totaal niets verbazen als ze een directe lijn heeft met zowel de burgermeester, het voltallige college en joh zelfs de regering. Deze vrouw durft in alle respect te vragen. Nooit voor haarzelf. Altijd voor een ander of het grote goed. 

Toevallig weet ik dat deze wethouder Enes Yiğit van Armoedebestrijding, Schuldhulpverlening en Taal al vaker bij Krachtvrouwen Oude Westen langs is geweest. Zelfs een paar weken geleden nog. Hij doet altijd enorm zijn best om zich in te zetten voor kansen voor de minder bedeelde mens in onze stad.

Dus wat moet ik typen Amina?

“Hallo wethouder, ik hoorde dat u corona heeft gehad. Ik hoop dat u beter bent. Vandaag koken we voor ruim 200 gezinnen in Rotterdam. Komt u ook?”

Hij belt Amina gelijk op en geeft door dat hij komt! Te gek toch. 

Een paar uur later staat hij door de pannen te roeren. Voor de deur rijdt de eerste gast met zijn scootmobiel. De wethouder schept met liefde de bakjes in en wenst samen met Amina deze meneer een mooie kerst.

Na twee dagen koken bellen Amina en ik al om 08:00 uur de volgende ochtend met elkaar.  Michèle, de rij stond tot om de hoek om de Kruiskade. Mensen waren zo blij. Een vrouw stond met de tranen in haar ogen. Een andere schuilde onder de school. Ze schaamde zich. Maar was zo blij. 

“Michèle, we hebben echt echt goed gedaan. Dank je dank je dank je wel. Zonder alle donateurs was het niet gelukt.”

Nou Amina, zonder jullie ook niet. Ik denk dat dit weer een heel goed staaltje Hart In De Fik-motto was: “Doe mee samen lossen we grote problemen klein op.”

Diepe dank met heel mijn hart aan

Alle 199 donateurs van onze GoFundMe actie: ‘Doe Mee. Doneer een Kerstdiner’. Aan een ieder die naar eigen draagkracht met heel hun hart hun steentje bijdroegen. Dankzij hen haalden we niet binnen 30 dagen, maar binnen 30 uur (!), genoeg geld met elkaar op om meer dan 1500 Rotterdammers in deze moeilijke tijd van een heerlijk hartverwarmend kerstdiner te voorzien.

Alle mensen die deze actie spontaan deelden onder hun vrienden, collega’s en op hun social netwerk waardoor nog meer mensen over deze actie hoorden.

Masé Sutterland van Hartseer https://www.hartseer.nl/ die spontaan de sponsoring van de kersttassen op zich nam.

Claudia Mak, directiesecretaresse van TKM Diacarb en Masé Sutterland voor het regelen van de kerstservetten.

Eveline van den Hul-Van der Valk, directeur van Hotel Van Der Valk in Schiedam voor het sponsoren van paar duizend mooie zwarte bakjes voor het eten.

Hanna Radstake van Hanna Radstake Fotografie en Tekst voor een deel van de prachtige foto’s

De bakkerij op de Kruiskade die twee dagen lang na het bakken van zijn brood, zijn ovens beschikbaar stelde voor het braden van het vlees. 

Esther Wienese, Pascale Deltenre, Masé Sutterland en zoon Koen Sutterland, Willy Roozenbeek, Ellen Naastepad, Kelly van Dongeren, Marieke de Ruijter, Marie-José van den Boomgaard en mijn eigen moedertje Nellie van Bebberen. Dank jullie wel voor het de blaren op je handen snijden, servetten vouwen en honderden lieve kerstkaarten schrijven. 

Lieve Hanan dank je wel voor jouw ervaring, kunde en regeltalent om dit maffe projectidee van mij en Amina ons ook echt te laten lukken. Zonder jou waren we kansloos verloren.

Dank aan alle moeders en vrouwen van Krachtvrouwen Oude Westen voor jullie kookkunsten, tijd, energie en liefde voor de mensen in de wijk. 

En last but not least…….

Amina Hussen. We kennen elkaar al 12 jaar. Maar de laatste twee decembers zijn we in deze gekke decemberacties in Rotterdam, Partner in Purpose.Mijn talent ligt in het een beetje herrie maken binnen mijn netwerk, mensen met elkaar verbinden en spullen/geld verzamelen. Maar jij kent de mensen. De hartverscheurende verhalen. Je zet je dag en nacht in om van jouw Atelier Krachtvrouwen Oude Westen een inspiratieplek in de wijk te zijn voor een ieder die dat heel goed kan gebruiken. Je verdient een lintje!

Ik wens iedereen een nieuw jaar waar je hart van in de fik gaat. Waarin we samen met het allergrootste plezier de wereld een beetje leuker, mooier, warmer en waardevoller maken op onze eigen m2. Voor onszelf en de wereld om ons heen. 

Happy New Year.